Zespół klasztorny dominikański z kościołem św. Jakuba — ceglany, wzniesiony w swej głównej części w kilku etapach w ciągu XIII w., w XIV w. dobudowano dzwonnicę i zachodnie skrzydło klasztoru. Późnoromański kościół św. Jakuba Ap. jest jednym z najstarszych i najcenniejszych kościołów w Polsce. Na początku XV w. kościół gruntownie restaurowano po zniszczeniach jakich doznał w czasie najazdu Litwinów i pożaru w poprzednim stuleciu. W XVII w. świątynię przebudowano, przed 1606 r. dobudowano kaplicę Męczenników Sandomierskich (z bogatą dekoracją stiukową z ok. 1640 r.). W wieku XVIII zespół klasztorny zaczął stopniowo popadać w ruinę, w 1864 r. nastąpiła kasata klasztoru. W latach 70-tych XIX w. rozpoczęto niezbędne prace restauracyjne, po pożarze w 1905 r., który strawił ołtarz główny i część prezbiterium, przeprowadzono gruntowną rekonstrukcję kościoła (kierowaną przez Jarosława Wojciechowskiego, prace trwały do 1909 r.), w trakcie której przywrócono romański charakter budowli. Kościół został uszkodzony podczas II wojny światowej, kolejna restauracja miała miejsce dopiero na przełomie lat 80-tych i 90-tych. Na szczególną uwagę zasługuje bogato zdobiony północny portal z XIII w., który przetrwał do naszych czasów w stanie prawie niezmienionym. W prezbiterium kościoła znajduje się barokowy sarkofag księżnej Adelajdy, wykonany w 1676 r. z jednego kloca drzewa dębowego. Wczesnogotycka dzwonnica pochodzi z XIII/XIV w. Z budynków klasztornych do czasów dzisiejszych zachowała się tylko część skrzydła wschodniego. W 2001 r. powrócili tu Dominikanie.