|
Nr
4 — kamienica późnogotycka zachowała pierwotny układ przestrzenny,
późnorenesansowy portal do dawnej sieni przejazdowej oraz fragmenty renesansowej
kamieniarki okien na piętrze. Z użyciem tych fragmentów okna piętra zostały
zrekonstruowane. Detal kamieniarki okien wskazuje udział warsztatu zatrudnionego
przy renesansowej przebudowie zamku sandomierskiego.
Nr 5 — kamienica zwana “Konwikt Boboli”.
Gotycka, w XVI w. własność sławnego sandomierskiego lekarza Stanisława
Bartolona. W 1636 r. kolejny jej właściciel Jakub Bobola oddał ją na konwikt
dla synów zubożałej szlachty, kształcących się w Collegium Gostomianum.
Od strony północnej widoczne są gotyckie przypory, świadczące o istnieniu
sklepień, także nad pomieszczeniami piętra.. Na parterze, w dawnej sieni
w jednej z wnęk — malowidło z ok. 1600 r. przedstawiające Chrystusa
Sędziego z mieczami, adorowanego przez (najpewniej) rodzinę właściciela
kamienicy.
Nr 10 — kamienica zwana Kamienicą Oleśnickich,
wzniesiona na murach i piwnicach gotyckiego domu, została w kolejnych
wiekach przebudowana. W kamienicy tej w 1570 r. miał miejsce zjazd innowierców
i zawarta została tzw. “zgoda sandomierska”. Jest to najlepiej
zachowana kamienica mieszczańska w Sandomierzu, z podcieniami, charakterystycznym
układem wnętrza i głębokimi piwnicami. Z podwórka wchodzi się do Podziemnej
Trasy Turystycznej (ul. Oleśnickich)
Nr 12 — kamienica klasycystyczna wzniesiona w połowie
XIX w. pełniła rolę posterunku policji i żandarmerii, stąd nazywana jest
“odwachem”. W związku z usytuowaniem na znacznym spadku terenu
wzniesiona jest na wysokim cokole. Obecnie siedziba informacji turystycznej,
Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego i kawiarni Kordegarda.
Nr 14 — kamienica zwana Domem Mikołaja Gomółki,
należała wg wzmianek do słynnego kompozytora, który był nadwornym kompozytorem
króla Zygmunta Starego, a także urzędnikiem miejskim. W 1976 r. odnowiono
elewację, umieszczając jednocześnie na ścianie wschodnie tekst poświęcony
wybitnemu kompozytorowi.
Nr 16/17 — kamienice wzniesione w latach 70-tych
w miejscu zawalonych starszych domów, których fundamenty stanowiły ceglane
arkady. W elewacji dostosowanej do sąsiednich zabytkowych domów powtórzono
układ dwóch staromiejskich kamienic.
Nr 23 — tzw. Dom Greka Kojszora, zachował układ
przestrzenny ze sklepioną sienią, z której jest przejście na dawne podwórze
oraz dużą salę na piętrze. Kamienica do 1923 r. posiadała podcienia, których
w czasie ostatniej rewaloryzacji nie odtworzono.
Nr 27 — tzw. “Dom Węgra Lazarczyka”,
w XVI w. własność wojewody Andrzeja Leszczyńskiego, to duża, narożna kamienica,
z zachowanymi podcieniami. Na piętrze w dużej sali zachowało się renesansowe
biforium z półkolumienką. Strop sali, zrekonstruowany z użyciem oryginalnych
belek stropowych. W trakcie remontu znaleziono gotycką cegłę z odciśniętą
ciżemką, która przez swą oryginalność stała się symbolem kamienicy, nazwanej
od tej pory “Pod Ciżemką”.
Nr 30/31 — obie kamienice zachowały pierwotny układ
wnętrz, z sienią i sklepionymi pomieszczeniami. Nr 31, tzw. Dom Dutreppich
— wzniesiona została w XVII w na obszernych, trzykondygnacyjnych
piwnicach. |
|